Het is de laatste jaren een terugkomend onderdeel in januari. Ineens voel ik me niet zo lekker in mijn vel zitten, het door de week gaan hardlopen in het donker wordt ook een opgave. Misschien ben ik in de loop van de jaren gevoeliger geworden voor de kortere dagen met licht.
Zo lag ik vanavond rond 19 uur op de bank, hopend dat ik even een kort tukje kon doen want ik voelde me moe. Eigenlijk is dinsdag mijn hardloopdag, maar daar had ik gewoon even geen zin in. Een kwartier later slaap ik nog steeds niet en kom ik weer in beweging. Misschien toch maar even hardlopen? Ik kleed me om, pak de tracer360 om goed zichtbaar te zijn en ga naar buiten.
De eerste kilometers lopen niet fijn. Het is ook weinig uitnodigend om langs een weg hard te lopen als je liever ergens in de natuur loopt. Mijn route bracht me door het centrum, nog steeds niet het fijne hardloopgevoel. Toen langzaamaan bij park Sonsbeek omhoog en daar zat het omslagpunt. In die ongeveer 1 kilometer langzaam omhoog hard te lopen kwam ik een beetje in mijn fijnere zone terecht. Achter het park ging ik omlaag om via de achterzijde weer richting huis te gaan.
Even pakte ik het wandelpad in het park mee en kwam in een donker stukje terecht. Hier keek ik over de grote vijver heen en zag de silouetten van de bomen in het heldere maanlicht om mij heen. Het was toen ook even relatief stil, even geen auto's die langs reden. Dit is wat ik wil en lekker vind, in de natuur en graag ook wel met alleen maanlicht. Vaak is die voldoende om redelijk in te kunnen schatten hoe je kan hardlopen en anders heb ik wel een hoofdlampje.
Op die 50 meter maakte de mist in mijn hoofd ook plaats om te kunnen genieten. Dat ik daarna weer langs de weg liep maakte geen indruk meer.
De afbeelding bij dit artikel heb ik gemaakt met https://www.craiyon.com/