Het plannetje was eigenlijk snel gemaakt. Op een mooie zomeravond zaten we in de tuin toen ik zag dat de Trail des Fantômes niet uitverkocht was. Eigenlijk waren er twee afstanden het meest interessant in de twee dagen dat deze trailwedstrijd georganiseerd wordt, de 27 kilometer op zondag en de 33 kilometer op zaterdag. Na kort overleg met Dafne besloten we de gok te nemen en voor de 33 kilometer te gaan, met ongeveer 1400 hoogtemeters. Op naar een geheel nieuwe ervaring!

Op donderdag reden we richting La Roches-en-Ardennes, we hadden een mooi appartement gevonden met twee verdiepingen aan de rand van het centrum en op een kilometer afstand van de start. Op vrijdag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt en hebben daarbij een leuk aantal geocaches gevonden. Mooie uitzichten over de omgeving en lekker weer, wat wil je nog meer!

Zaterdag 11 uur, de start. We hadden vlak daarvoor onze startnummers en t-shirt opgehaald. De gratis buff die er bij hoorde te zitten kregen we niet. Toen we dat in de gaten hadden heb ik er om gevraagd en met tegenzin kreeg ik de twee buffs, typisch. Nadat we onze tassen ingeleverd hadden en een toiletbezoekje hadden gedaan was het ook zo ongeveer tijd om in het startvak te gaan staan. De eerste paar honderd meter liep ik nog samen met Dafne, maar toen het op een verhard pad licht gingen stijgen ben ik mijn eigen rustige tempo gaan pakken. Het lichte stijgen ging al snel in een mooie stukje omhoog, het wandelen was begonnen!

Wandelen? Ja, dat hoort er bij. Wanneer het steiler wordt is verstandiger om te gaan wandelen en zo je zelf niet al vroeg op te blazen. Toen we met ons allen weer aan het hardlopen waren stopte iedereen ineens voor ons. Wat bleek, we kwamen bij een smal beekje van ongeveer 2 meter uit en ja dat is natuurlijk "lastig" oversteken. Wars als ik ben heb ik toen ik vlakbij dat beekje kwam via de zijkant de vele twijfelaars voorbij gegaan en ben naar de overkant gesprongen. Nog zonder natte voeten, dat is een pluspunt zo vroeg in de wedstrijd.

De komende kilometers gingen we wat op en af, soms wandelend op, soms hijgend klimmend over smalle kronkelige paden omhoog, soms weer sterk afdalend en zo kwamen we bij de eerste verversing uit. Daar heb ik even mijn water bijgevuld, een beker sportdrank gedronken en een ontbijtkoek gegeten om daarna door te gaan. Na ongeveer 16 kilometer kwamen we uit bij wat voor mij nieuw was, een beek/rivier(tje) doorwaden. Natuurlijk wist ik dat we dit twee keer moesten gaan doen en door het droge weer viel het ook reuze mee. Het water kwam tot net boven mijn knieën als ik het me goed herinner. Wat mij vooral bijbleef was dat toen ik er in stapte en het water ook echt tot mijn knieën kwam ik hardop zei; "Dit is lekker zeg!". Het voelde zo verfrissend!

Aan de overkant gekomen heb ik eerst een schoen uitgedaan om te proberen het water eruit te krijgen maar er stroomde niks uit. Blijkbaar zat al het water in mijn sokken en ik kneep die iets uit. Daarna het schoentje weer aan en verder soppend (de sokken bleven aardig nat) maar weer op tempo komen.

Na ongeveer 20-21-22 kilometer kreeg ik trek en had ik in de gaten dat ik wat te weinig drinken bij me had tot we bij volgende verversing aan zouden komen. Eerlijk gezegd kan ik er nu nog steeds niet bij. Normaal gezegd had ik voldoende water en eten bij me namelijk. In ieder geval dronk ik eerst wat meer water zodat ik geen echte dorst zou krijgen en ging ik iets rustiger lopen.

Nog een heerlijke afdaling gedaan die best steil was, kleine stapjes naar beneden resulteerde bij mij telkens in dat ik te hard ging. Gelukkig stonden er genoeg bomen om telkens even tegen op te botsen. En in die ene afdaling ging ik 2-3 keer onderuit maar gelukkig zakte ik daardoor mijn met bips op de grond en kon direct weer zonder problemen overeind komen. Daar was ik wel blij mee want daar wilde ik niet omlaag rollen.

Uiteindelijk kwam ik dan toch nog snel bij de 28 kilometer punt, het voelde als snel in ieder geval. Daar was het even snel een beker cola naar binnen werken, wat chips, ontbijtkoek en winegums. Toen water aanvullen en nog een beker cola en ik kon weer op weg! De man van de cola zei al dat ik nu de hel van Maboge(?) op ging maar een hel was het inderdaad! Je ging daar van 235 meter stijgen naar 412 meter en ik heb daarbij drie keer stilgestaan om even te rusten en weer op adem te komen. Die eerste 28 kilometer had er natuurlijk ook wel iets ingehakt. Maar na die klim ging het eigenlijk weer best vlot en gelukkig niet zo moeilijk, het scheelt dat dit stuk naar de finish ook alleen nog maar berg af was.

Vlak voor de finish mochten we weer de beek doorwaden. Er stonden wat mensen voor me te overleggen wie nou als eerste het water in mocht, daar had ik even geen zin in en ik ging langs hun heen het water in. Zo moeilijk is dat nou toch ook weer niet en natte benen krijg je toch. Of niet dan. Het allerlaatste stuk was alleen nog maar de kant op klimmen, over een asfaltpad van de camping een paar honderd meter naar de finish toe lopen. Ik was ongeveer halverwege daarin toen ik ineens een geel-zwart shirt zag en dacht toen nog, het is of NAC of Vitesse... Iets dichterbij zag ik dat het Vitesse was dus ik roep zo "Vitesse!" en daarna herkende ik zijn gezicht. Dus ik roep zo "we hebben elkaar eerder getroffen, Lubjana?" maar ik wilde natuurlijk finishen dus liep door.

De finish was wel iets, ik was al best leeg omdat probeerde snel te finishen en ik liet mij zelf op de grond neervallen toen ik er was. Even op adem komen. Niet al te lang, ik vind dat toch nooit zo prettig dus toen ik weer wat normaal kon ademen ging ik wat drinken tappen en wat te eten pakken om daarna terug te gaan naar de beek om Dafne op te wachten. Die kwam alleen zo'n 45 minuten later langs, ondertussen was ik aan het praten met de vrouw naast me wiens man meedeed. Toen ik Dafne zag moest ik nog even snel de beek in want dan kan je toch mooi even een foto maken. :-)

Dafne had weer eens een man opgepikt onderweg die ze mentaal ondersteunend naar de finish heeft geholpen. Deze jongen liep die dag de 50 kilometer en deze trail was hem nogal zwaar gevallen. Hij geluk dat hij Dafne is tegengekomen.

En dat bekende gezicht? Ik had met hem en zijn vriendin in Valencia in het startvak gestaan. Daar had hij ook zijn Vitesse shirt aan en zo ben ik toen met hen in gesprek gekomen. Hij ging me te snel tijdens die 10 kilometer wedstrijd maar met haar heb ik nog een kilometer of vier kunnen kletsen totdat ze me echt te snel ging. Geinig om zo elkaar ergens anders weer tegen te komen.

Alle foto's die ik daar heb gemaakt kan je HIER vinden.

No thoughts on “2018 Trail des Fantômes 33km ervaring”